«Այն, ինչ կատարվում է թավշյա Հայաստանում, խիստ օրինաչափ է: Քայքայման հետքըը հասել է քայքայումը սկսածներին: Արտքաղաքականի մասին` քիչ անց, ներքաղաքականը տեղափոխվել է խորհրդարան:
Քվանտային ժամանակահատվածը հատկանշվում է անսպասելի զարգացումներով: Այս դեպքում դրան գումարվել է կորոնավիրուսյան էպիդեմիան, որն էլ ավելի անկանխատեսելի է դարձնում ոչ միայն զարգացումները Հայաստանում, այլեւ աշխարհն ինքնին` սրելով փոքրիկ Հայաստանում առանց այն էլ առկա խիստ քաոսային վիճակը:
Սրան կարծես նախապատրաստվում են ներքաղաքական խաղացողները: Մի կողմ թողնենք իրական` խորքային խաղացողներին, անդրադառնանք երեւացողներին: Տարանջատել նրանց գլոբալիստ-պահպանողական բանակների` անիմաստ է, որովհետեւ հայաստանյան ներքաղաքական լանդշաֆտը երբեք ընդգծված տարբերակումների առումով որոշիչ չի եղել, եւ որքան էլ ցավալի է, հարցերը լուծվել են դրսի խաղացողների հետ համատեղ:
Բոլոր դեպքերում, երեւացող խաղացողները շատ չեն. կոնգլոմերատները խորհրդարանական եւ արտախորհրդարանական ուժերից են կազմված, ընդ որում, բարդ է ասել ում պոչն ում տակ է, ով որտեղից է սկսվում, որտեղ ավարտվում:
Ֆորսմաժորային զարգացումները կարող են պիկին հասնել հիմնականում Արցախյան հարցում լուրջ պրեսինգի դեպքում: Կա՞ նման բան: Առաջին հայացքից` ոչ, սակայն երբեք մի ասա` երբեք, մանավանդ ռուսական շտապողականության պայմաններում, որովհետեւ առանց այն էլ Ռուսաստանում զարգացումների անհասկանալիության այնպիսի մի մակարդակ է, որ պատրաստ պետք է լինել ցանկացած էնդշպիլի: Դատելով հայաստանյան ներքաղաքական ուժերի պատրաստվածությունից, ակնհայտ է` ինչ-որ բան այն չէ. ի՞նչ` գիտեն միայն ամբողջական ինֆորմացիային տիրապետողները:
Ընդ որում, ակնհայտ է նաեւ, որ Փաշինյանն ու թիմը բացարձակապես կորցրել են վերահսկողությունը ամեն ինչի նկատմամբ. վերջին ակորդը, թերեւս, խորհրդարանում տեղի ունեցած ծեծկռտուքն էր: Իհարկե, կարելի է շատ հեռուն գնալ ու արձանագրել, որ փորձ էր արվում զարգացումները փողոցից տեղափոխել խորհրդարան` ամբողջապես, թույլ չտալ հետագա զարգացումներում փողոցի գերակայությունն այն առումով, որ «Ծռերը» պատրաստ կանգնած են, շահագրգիռներն իրավիճակը կարող են վերածել ուկրաինական Մայդանի, քաղաքացիականի միջոցով այն դարձնելով էլ ավելի անկառավարելի, մանավանդ որ Փաշինյանն իր բնույթով հրահրիչ, իշխանության համար մինչեւ վերջին շունչը, բոլորին զոհաբերելու պատրաստ տեսակ է, ուստի Հայաստանում երբեք չպետք է թույլ տալ զարգացումներն ընթանան փողոցում, որովհետեւ Փաշինյանը, որքան էլ պարադոքսալ հնչի, չունի Սերժ Սարգսյանի խոհեմությունը, արյուն թափելը նրա համար, թույլ տանք ասել, կարող է վերածվել «խասիաթի»:
Այդ իսկ պատճառով խորքային խաղացողների կողմից մի քանի քայլանի կասկադով եւս մեկ անգամ գետնին հավասարեցվեց Փաշինյանի առանց այն էլ զրոյացվող հեղինակությունը, նրա ներկայությամբ իշխող մեծամասնությունը վեր կացավ` տուր թե կտաս… «Մի կաթիլ մեղր» պատրաստեց նույն Փաշինյանի համար, ընդ որում, զավեշտն այնքան մեծ էր, որ, ըստ լրատվամիջոցների, «Ավինյանը փորձում էր հանգստացնել այս ու այն կողմ գնացող Արարատ Միրզոյանին», երբ ապտակվել էր ոչ թե Միրզոյանը, այլ Էդմոն Մարուքյանը: Ինչեւէ:
Հաջորդիվ` բարձրացվեց Էդմոնի անձեռակերտ արձանը. բոլորը, ովքեր երկու տարի անընդմեջ խոսում էին Փաշինյանից, մոռացան նրան ու սկսեցին խոսել ոչ թե Փաշինյան Նիկոլից, այլ Մարուքյան Էդմոնից: Ասել է` «ֆիլմի հերոսը» այլեւս Նիկոլը չէր, այլ Էդմոնը, նրա շուրջն էր «հյուսվում» պատմությունը: Եվ ծայրահեղ` ֆորսմաժորային վիճակի դեպքում, ինչպես, ասենք, 97-ին, երբ մի գիշերում, Ղարաբաղյան խնդրի հետ կապված, խորհրդարանը երկրապահացավ` հրաժարական պարտադրեց Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, Էդմոնին դրեցին ձիու վրա, ասացին` քշիր, Էդմոն, քանզի հայրենիքի շահը, անկախ նրանից, ինչպիսի ձիավոր ես, քեզ ձիու վրա պահելու գերնպատակ է հետապնդում:
Ակնհայտ է, որ արտախորհրդարանական ընդդիմությունը եւս, մասամբ` Արթուր Վանեցյանի, մասամբ` Միքայել Մինասյանի վերադասավորվողներով, նույնպես ոտքի վրա է, սակայն առանձնացնել նրանց բոլորին, այդ թվում` պառլամենտում «զոհվող» Էդմոն Մարուքյանին, ճիշտ չի լինի, նախ` այն պատճառով, որ խաղը նոր-նոր է սկսվում եւ ապա` առանձին-առանձին նրանցից ոչ մեկը չի կարող արդյունք ապահովել, միասին` անշուշտ:
Այս պահին երկիրն անդունդից հետ քաշելու միակ տարբերակը սա է»:
