Երբեմն հագնում են հեղափոխության դիմակ, երբեմն՝ ավանդույթների պահապանների շապիկով են, բայց ներսում նույն խուլ շշուկն է. «պետք է ոչնչացնել ազգայինը, հայրենիքը, վերացնել հայկականությունն ու այն կրողներին»։
Արցախն ու Հայաստանն առևտրի սեղան են նրանց համար, իսկ ժողովուրդը՝ մարքեթինգային ռեսուրս։
Ու ամեն անգամ, երբ թվում է լույսն արթնանում է, սրանք արդեն հերթի մեջ են՝ առաջին շարքերում, նաև ստվերում, նոր դիմակով, նոր խոստումով, բայց նույն մորթով։
Իսկ ես Արցախում եմ մնացել, կանգնած եմ մարող լույսի տակ. «տեսնես ո՞վ մնաց մարդ, երբ շատերը սովորեցին մաշկը փոխել ըստ եղանակի»։
Հ.Գ. հաջորդիվ՝ անուն առ անուն։ Կանգնեցնել է պետք առնետների խրախճանքը…»։
