Վերլուծաբան Հակոբ Բադալյանը նկատել են.
Գյումրու քաղաքապետի ընտրության առնչությամբ կա մի բավականին հետաքրքիր ասպեկտ:
Ի՞նչ ստացվեց: Կառավարող ուժը պարտվեց, որովհետեւ մյուս ուժերը, որոնք ընդդիմության դիրքերիում էին, մասնակցեցին այսպես ասած մի քանի «ճակատով»: Հազիվ թե կասկած հարուցի այն, որ, օրինակ միասնական մեկ թեկնածուի պարագայում իշխանությանը կհաջողվեր ապահովել իր համար անհրաժեշտ հարաբերակցություն:
Ինչու՞ եմ անդրադառնում սրան: 2015 թվականից հետո Հայաստանում առ այսօր խոսվում է խորհրդարանական մոդելի անցման այսպես ասած վնասակարության, անցանկալի լինելու եւ այլնի մասին: Կա մտայնություն, որ նախագահական կամ կիսանախագահական մոդելը ապահովում է ուժեղ եւ արդյունավետ կառավարում:
Իմ խորին համոզմամբ, դա ավելի շուտ «իներցիոն» ընկալումների դրսեւորում է, այդ տեսակետի կրողների հանդեպ ամենայն հարգանքով հանդերձ: Իմ գնահատականը բնականաբար սուբյեկտիվ է, ու հնարավոր է, որ պակաս հիմնավոր է հենց իմ գնահատականը:
Բայց, փորձեմ այն հիմնավորել հենց թարմ պատկերով, որ կա Գյումրիում: Գյումրիում ըստ էության «հաղթել» է հենց «դասական» խորհրդարանական մոդելային տրամաբանությունը: Այսինքն, ուժերի «բազմանդամ» մասնակցությունը բերել է նրան, որ եղել է հանրային տրամադրությունների առավելագույն ներգրավում՝ ամեն մի ուժ շահագրգռված է եղել ընտրատեղամաս բերել իր ընտրողներին՝ առավելագույն թվով: Բերել ասելով նկատի չունեմ ֆիզիկապես գնալ ու բերել, այլ քարոզչությամբ:
Արդյունքը եղել է այն, որ կառավարող ուժը թեեւ կկարողացել է ապահովել առաջին ցուցանիշը, բայց ընդհանուր առմամբ չի կարողացել հավակնել քաղաքային իշխանություն ձեւավորելու, քանի որ այդ խնդիևը կարողացել են լուծել ընդդիմադիր ուժերը:
Հիմա այ հենց սա պրոյեկցենք համապետականի վրա: Պատկերացնենք, որ երկրի թիվ մեկ մանդատը ոչ թե խորհրդարանական-ներկայացուցչականն է, այլ՝ նախագահական: Դա նշանակում է, որ հարցի լուծումը հետեւյալն է՝ որ մի ՄԵԿ սուբյեկտը հավաքեց առավելագույն ձայն, նա էլ ստանձնում է երկրի թիվ մեկ մանդատը: Որովհետեւ, որպես կանոն, եթե անգամ ընդդիմությունը միավորվում է մեկ թեկնածուի շուրջ, իշխանության համար՝ իր օրինական եւ ոչ օրինական ռեսուրսների համախումբով, միշտ ավելի դյուրին է լուծել այդ մեկի հարցը, քան մի քանիսի, այդ թվում նույնիսկ հետընտրական պրոցեսներում:
