Փոքր սենյակի ամեն անկյունում Վահեի ներկայությունն զգացվում է։ Ընտանիքին մնացել են միայն ջերմագին հիշողություններն ու լուսանկարները, որոնք Լուսիկ մայրիկը ամեն օր ամու¯ր-ամու¯ր սեղմում է կրծքին ու լուռ հառաչում։ Վահեի նկարներից պոկված տաք ժպիտը գալիս ու պարուրում է մեր սառած հոգիները, և մենք անձայն, անշշուկ սկսում ենք զրուցել նրա հետ։ Տան ամենալուսավոր մասը դարձել է Վահեի փառքի անկյունը, որ օղակված է կակաչների գույնզգույն փնջերով։
«Միայն Վահեիս հետ էի կիսվում։ Ինձ համար նա ամեն ինչ էր։ Ասում էր. «Ոչ մեկի մի վստահիր, բոլորը քեզ մի օր թողնելու են, գնան, կողքիդ են մնալու միայն եղբայրդ ու ծնողներդ»։ Շատ խիստ եղբայր էր։ Կարոտս այժմ նրա անունն ունի»,- ասում է քույրը` Նարեն։
Այս կյանքը Վահեի համար էր, որ վայելեր, ծիծաղեր իրեն հատուկ ծիծաղով` բարձր ու կենսատու։ Տանկիստ Մխիթարյանի երակներով կյանքն ուղղակի հոսում էր։ Բոլորի համար պահած սեր ուներ նա։ Վահեն բնավորությամբ ու արտաքինով հորն էր շատ նման։ Սենյակի մի անկյունում լուռ նստած է Արմեն հայրիկը։ Անհագորեն լսում է որդու մասին հազար անգամ լսածները, մեղմորեն ժպտում ու արտասունքներով լի աչքերը հառում Վահեի փառքի անկյունին։ Տղան Երևանում էր բնակվում, բայց սիրտն ու հոգին հայրենի գյուղում էին։ Վերին Կարմիրաղբյուր գնալիս մի պահ կանգ կառնեք Վահեի գերեզմանի մոտ, նրան երփներանգ ծաղիկներ կտանեք ու զուլալ երկնքում կփնտրեք նրա սիրուն պատկերը։
«Հոկտեմբերի 5-ին Ասկերանի թեժ մարտերի ժամանակ Վահես մի կերպ է փրկվել։ Ընկերոջն ասել է. «Եթե էսքանից հետո ողջ ենք մնացել, ուրեմն մենք անմահ ենք»։ Շատ դեպքեր են եղել, երբ շրջափակման մեջ են ընկել։ Վահեի մարտական ընկերները պատմում են, որ նա աննահանջ էր։ Մեզ համար պատերազմը տևեց 33 օր,- որդու քաջությունների մասին իրեն հասած տեղեկությունները պատմում է Լուսիկ մայրիկն ու շարունակում,- ինձ խաբել, ասել էր, որ առաջնագծում չէ։ Թշնամու կողմն անցնելով` Վահես երկու տանկ է առգրավել ու ոչնչացրել մեծաթիվ կենդանի ուժ։ Հոկտեմբերի 29-ին 19։17 րոպեին զանգեց, խոսեցինք, ձայնը լավ էր, տրամադրությունը` բարձր»։
