Նա նշում է.
«Հիմա էլ քչերն են նկատում, որ Ադրբեջանում ընթացող հայ բանդարկված գօրծիչների դատավարությունը դառնում է ոչ միայն հայոց պետականության մեկ այլ բախտորոշ խնդիր, այլև ակամա դառնում է հայ ժողովրդի՝ անկախ պետականության համար պայքարի հաջորդ փուլը։ Բայց պարզվում է, որ առայժմ «մարտի դաշտում» միակ մարտիկը մնում է դատապարտյալ Ռուբեն Վարդանյանը։ Միայն այս մեկ անձի կերպարում է զգացվում մի ամբողջ ժողովրդի նկատմամբ ապօրինությանը դիմակայելու կամքը։ Քչերն են հասկանում այս հանգամանքի ռազմավարական նշանակությունը։
Բայց, ի վերջո, ցանկացած մտածող մարդ կարող էր ինքնուրույն պարզել, թե ինչ նպատակներ է հետապնդում Ադրբեջանը՝ ողջ աշխարհին բարձրաձայն հայտարարելով, որ իրականացնում է «Հայաստանի Հանրապետության կողմից պաշտպանված ահաբեկիչների Նյուրնբերգյան դատավարությունը»։ Հայաստանն անվանելով «Արևմտյան Ադրբեջանի» տարածքի վրա հիմնված ահաբեկչական կազմակերպություն՝ հայտարարելով, որ հայերն իրավունք չունեն ստեղծելու իրենց պետությունը, հարևան պետության վարչակարգն ամենևին էլ նպատակ չի հետապնդում պատժել իր ճիրաններն ընկած գործիչների խմբին։ Հասկանալի է, որ նա նոր «իրավական հիմքեր» է նախապատրաստում Հայաստանի Հանրապետության լուծարման համար։
Առայժմ մեկ մարդու ձայն է լսվում՝ մնացածները մտածում են այս գործընթացին միջամտելու նպատակահարմարության մասին։ Կարծիքներ են հնչում, որ աշխարհասփյուռ հայությունը պետք է շահագրգռված լինի պաշտպանել հայտնի հայ գործարարին ու բարերարին, ով ճակատագրի կամքով հայտնվեց ադրբեջանցի դահիճների ձեռքում։ Իսկ ամենամիամիտ կարծիքները կարծես թե այն են, որ դա ամենաքիչը պետք է մտահոգի Հայաստանի Հանրապետությանը, քանի որ Բաքվի դատավարության թեմային միջամտելը շատ վտանգավոր է նրա համար։
Ինչպես Ադրբեջանին պատերազմի առիթ չտալ.
Հայաստանի քաղաքացուն հեշտ չէ բացատրել Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությանը սպառնացող վտանգի նման մեկնաբանության անհեթեթությունը։ Եվ ես կցանկանայի հարցնել՝ այդ դեպքում ո՞ւմ է վերաբերում այս ամենը, եթե ոչ Հայաստանի Հանրապետությանը։ Իսկ նրանք, ովքեր առաջարկում են թաքնվել սեփական ստվերի հետևում և փակել աչքերը, ինչպե՞ս են փորձում փրկել այս երկիրը։
«Միջազգային ջանասիրության» փրկարար ուժի հանդեպ հավատն անսասան է։ Ճիշտ է, վերջերս «իսկական Հայաստանի» հայ երկրպագուները, որոնք մինչև վերջերս մեծ հույսեր էին կապում դարեր շարունակ գոյություն ունեցող տարածքային ամբողջականության և ինքնիշխանության սկզբունքների փրկարար ուժի հետ, որոշ չափով կորցրել էին իրենց վստահությունը՝ ուշադիր նայելով ԱՄՆ նախագահ Դ.Թրամփի սովորություններին։ Շատերն արդեն զգում են աշխարհը պատած տուրբուլենտության տրամաբանությունը և աշխարհի քարտեզից անհետանալու վտանգը, որը պատել է բոլոր երկրները: Բայց «քրիստոսասեր տիրակալներին» ծառայելու համար սեփական իրավունքների համար պայքարի ուժը մերժելու հայկական դարավոր քաղաքական սովորությունը հուշում է մեկ անգամ եւս հաշտվելու ճակատագրի հետ։ Ի վերջո, ամեն ինչ կարելի է վերագրել թշնամիների մեքենայություններին։
Այդպես էին մտածում նաև նրանք, ովքեր քսաներորդ դարասկզբին ցանկանում էին մահից փրկվել՝ հայ երիտասարդներին ուղարկելով մահացող Օսմանյան կայսրության բանակ։ Անզորության պահին նրանք հույս ունեին փրկվելու՝ «մարդկանց դահիճների ճիրանները հանձնելով»։ Դա չօգնեց:
Համընդհանուր փրկությունը այլ տեղ է»։
