«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Գրիգորը ծնունդով Լոռու մարզի Լուսաղբյուր գյուղից է: Մայրիկը նշում է՝ երբ ծնվեց, շատ փարթամ երեխա էր, կշռում էր 4,9 կգ: «Քաշը մեծ էր, պորտալարը փաթաթվել էր վզին, շատ դժվարությամբ եմ ծննդաբերել»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Աննան: Հասկանում եմ, որ այս մանրամասների փոխանցումը բոլորովին էլ պատահական չէ, ուղղակի այս կերպ մայրիկը հեռավոր 2002 թվականն է տեղափոխվում, երբ լույս աշխարհ է եկել սիրելի որդին: Մանկության տարիների մասին խոսելիս հավելում է՝ դեռ փոքրուց «տղամարդ-տղա» էր, ձևավորված հստակ բնավորություն ուներ:
«Շփվում էր տարիքով ավելի մեծերի հետ: Հարգված էր գյուղում, սիրված: Իրեն «լորդի տղա» էին ասում՝ բոյը 1,80 մ, նիհար, սևաչյա: Համեստ ու բարի էր Գոքորը, փոքրի հետ՝ փոքր, մեծի հետ՝ մեծ: Գոնե մեկ անգամ ինձ դպրոցից, օրինակ՝ չեն զանգահարել ու կանչել, թե որդիս որևէ անկարգություն է արել: Ծնողական ժողովների ժամանակ դպրոցից չէր վերադառնում այնքան ժամանակ, մինչև բոլոր ծնողները գնում էին տուն: Հետո ինքն էր գալիս տուն՝ մամա՛ ջան, ամենասիրունը դու էիր: Երբ ճաշ էի պատրաստում, ուտում էր՝ մա՛մ ջան, շատ համով է: Ամեն երեխա չի, որ հաճախ նման բաներ է ասում ծնողին, իսկ Գրիգորը՝ հակառակը, ամեն անգամ շեշտում էր՝ գեղեցիկ ես, համով ճաշ էիր եփել և այդպես շարունակ: Իրենից «մամա ջան»-ից բացի ուրիշ բան չեմ լսել»,
-նշում է զրուցակիցս:
Դպրոցական տարիների մասին խոսելիս տիկին Աննան անկեղծանալով ասում է՝ չէր սիրում սովորել, և քույրիկը, որը մեկ տարով Գրիգորից մեծ է, շատ էր օգնում տնայինների և մնացած հարցերում. «Փոքր տարիքից մեքենա էր վարում, մեքենաներ քանդել-հավաքելն իր տարերքն էր, սիրում էր, հաճույքով անում: Տան վերանորոգմամբ էր զբաղվում: Մեր տանը չկա մի բան, որ Գոքորի մատը կպած չլինի: Այս արհեստները սովորել է պապիկից ու հայրիկից»: Մայրիկը միշտ կողմ է եղել, որ Գրիգորը ծառայի բանակում: «Ասում էի՝ Գրիգո՛ր, տղան պետք է ծառայի: Այդ ոգով եմ իրեն դաստիարակել: Երբ արդեն մեծացավ, ինքն էր ասում՝ երկու տարի կծառայեմ, կվերադառնամ: Եկավ ժամանակը, բոլոր «կամիսիաներն» անցավ, ինձ չէր թողնում իր հետ գնալ:
Առողջ երեխա եմ տվել բանակին: Այնքան ոգևորված էր, որ պետք է ծառայության մեկնի, անգամ զարմանում էի: Երբ վերջին հետազոտությունն անցել էր, եկավ տուն՝ մա՛մ, պատրաստ եմ ծառայության, մնում է՝ կանչեն ինձ: Ամեն օր ասում էր՝ մա՛մ, իմ «պավեստկան» եկե՞լ է, միշտ ասում էի՝ Գոքո՛ր, այդքան շտապո՞ւմ ես: Երբեք չեմ մոռանա օրը, երբ զանգահարեցին ու կանչեցին զինկոմիսարիատ: Քույրիկն իրեն զանգեց, տեղյակ պահեց: Այդ ժամանակ պապիկի հետ Սպիտակում էր, մեքենայի անիվն ինչ-որ խնդիր է ունենում: Պապիկն ասում է՝ սպասի՛ր, հիմա կարգավորեմ, միասին գնանք: Չի դիմանում՝ չէ, գնամ զինկոմիսարիատ, ծանուցագիրս վերցնեմ: Շատ ուրախ, մարտական տրամադրված ճանապարհել ենք բանակ»:
Հոդվածն ամբողջությամբ` թերթի այսօրվա համարում:
