Մեկ տարի առաջ ճիշտ այս օրն էր, երբ ծնողին հատուկ անհանգստությամբ, բայց միևնույն ժամանակ մեծ ու անթաքույց հպարտությամբ որդուս՝ Ալբերտ Հովհաննիսյանին ճանապարհեցինք Հայոց բանակ: Զորակոչվելու օրն այնքա՜ն ուրախ էր Ալբերտը, որ Հայրենիքին պիտի ծառայի:
Հայ-ռուսական (սլավոնական) համալսարանում ուսումն ընդհատեց, որ զինվոր դառնա, Հայրենիքի առաջ պարտքը կատարի, Հայրենիքի սահմաններն ամուր պահի:
Ալբերտս բանակ գնաց բոլորիս օրհնանքներով, բարեմաղթանքներով, հույսով, հավատով, լավատեսությամբ, բայց ավաղ… կյանքն ու ճակատագիրն այլ բան էին կանխորոշել նրա ու նրա պես շատ Հայ զինվորների համար:
Փառք ու խոնարհում իմ հավերժ զինվոր տղա՝ Ալբերտս…
