Վաղուց եմ ասել. մի հոգեկան հիվանդ էլ էս ա: Ցինիկ սադիզմով ա տառապում:
Հավաքել ա իրան քծնող ծնողների ու հեքիաթներ ա, որ պատմում ա: Ու մեկը չկա, որ ասի «այ շեղված, բա ինչի՞ 11 հազար հոգի դատված չի»:
Չեն հարցնում, որովհետև իրանց որդուն կորցրեցին, բայց նիկոլին գտան: Բա, որ հիմա հարցնեն, ու նիկոլին էլ կորցնեն, ո՞նց են ապրելու: Էտ ցավին հաստատ չեն դիմանա:
Ես ասել եմ նորմալ և լրիվ հասկանալի ա, երբ զոհված տղերքի ծնողներն ու հազարատները աշխարհի տակի խոսքերն են ասում աննային, իրա եթիմներին ու մարդուն: Ու աբսուրդի աստիճան աննորամալ ու անհասկանալի ա, երբ ոչ միայն բան չեն ասում, դեռ մի բան էլ ընդունում են սեփական հարկի տակ, քծնում, երկրպագում ու ժպիտները դեմքներին ճանփու դնում: Բա հարց չի առաջանո՞ւմ ձեր տղուն, թոռին, ամուսնուն ո՞վ մահվան ուղարկեց, ո՞ւմ թեթև ձեռքով եք այսօր սգավոր դարձել, էն 11 հազար դասալիքի՞, թե՞ թիվ մեկ պատուհասի:
