«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Հարությունս շատ կայացած էր, խելացի, իր տեսակով՝ հարմարվող: Սիրում էր մաքրություն, կարգապահություն: Չէր սիրում գոռոզություն, իր զինվորներն էին ասում՝ նա մեզ համար ոչ թե հրամանատար, այլ մեծ եղբայր է եղել»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Գայանեն՝ Հարությունի մայրիկը: Նա ծնվել է 1988 թվականին Դաշքեսանի շրջանի Շարուքար գյուղում: Ընտանիքը Սումգայիթի ջարդերի ժամանակ է Հայաստան տեղափոխվել: Այդ ժամանակ Հարությունը 7-8 ամսական էր: «Իրեն կարպետի մեջ էի փաթաթել, հասանք Ծովագյուղ, այնտեղ նոր իրեն հանեցի կարպետի միջից: Ծանր օրեր ենք ապրել: Մի քանի տարի վարձով ապրեցինք Աշտարակում, հետո տեղափոխվեցինք Արտաշավան»: Նա միջնակարգ կրթությունը ստացել է Արտաշավանի Գ. Ասատրյանի անվան միջնակարգ դպրոցում: «Շատ լավ էր սովորում: Շատ գեղեցիկ էր նկարում: «Պատմությունն» ու «Աշխարհագրությունն» են եղել իր սիրելի առարկաները, բայց բոլոր առարկաներն էր լավ սովորում»:
2005-2009 թթ. Հարությունն ուսանել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում: «Իր ուժերով ընդունվեց, աչքի ընկնող ուսանող էր: Սովորելու տարիներին եղել է ինստիտուտի թերթի խմբագիրը: Լավ գծագրություն էր անում: Իրեն բոլորը շատ էին հարգում: Իր հրամանատարը միշտ ասում էր՝ հպարտանում ենք, որ հետագայում նման սպա ենք ունենալու»: Մայրիկը նշում է՝ փախստականի կարգավիճակով որդին կարող էր արտերկիր մեկնել, չծառայել: «Բայց ինձանից թաքուն քաղաքացիություն ստացավ՝ էլ ինչ տղա, որ բանակում չծառայի: Հարությունը հայրենասիրության ոգով էր մեծանում: Դեռ փոքր տարիքից ասում էր՝ մեծանամ, բանակ գնամ, որ թուրքերին սպանեմ: Ալ յումինի լարերից զենքեր էր պատրաստում»:
Ռազմական ինստիտուտն ավարտելուց հետո 2009 թվականին նշանակվել է Արցախի ՊԲ զորամասերից մեկի հետախուզական դասակի հրամանատարի պաշտոնում: 2013 թվականին նշանակվել է նույն զորամասի հետախուզական վաշտի հրամանատարի պաշտոնում: «Վիճակահանության արդյունքում հինգ տարի ծառայությունն անցկացրեց Ջրականում: Այդ ընթացքում անցել է Ղարաբաղի բոլոր կետերով, տեղ չկար, որ նա եղած չլիներ»:
2014 թվականին Հարությունը կապիտանի կոչմամբ վերադառնում է Ջրականից և նշանակվում ՀՀ ՊՆ զորամասերից մեկի սպայական ջոկատում՝ որպես 2-րդ ՀՆ խմբի հրամանատար: Նշանակումից երկու ամիս անց ստացել է մայորի կոչում: Մասնակցել է օպերատիվ ուղղությունների ուսումնասիրմանը, մարտական հերթապահությանը և կատարել հատուկ առաջադրանքներ: 2016 թվականին մասնակցել է Քառօրյա պատերազմին, եղել է Թալիշ գյուղում: «Նա դուրս է բերել զոհերին, իր ջոկատն այդտեղ ևս հատուկ գործողություններ է իրականացրել, երկու զոհ են տվել: Այդ ժամանակ փամփուշտը բառացիորեն անցել է իր գլխի կողքով: Այդ փամփուշտը հիմա մեր տանն է, պահում եմ այն»: Պատերազմից հետո նա շարունակում է ծառայությունը ՊՆ զորամասում, մեկնում Ռուսաստան, Իսպանիա վերապատրաստումների: «2020 թ. փետրվարին գնաց Մոսկվա, հինգ ամիս դասընթացների պետք է մասնակցեր, վերադառնալուց հետո պետք է փոխգնդապետի կոչում ստանար: Բայց երբ կորոնավիրուսը տարածվեց, դասերը կիսատ թողեցին, նա վերադարձավ: Որոշ ժամանակ հետո իր ջոկատի հետ ուղարկեցին Փամբակ, ենթադրում եմ՝ զորավարժությունների»:
Սկսվեց 44-օրյա պատերազմը: Հատուկ նշանակության ջոկատի կազմում Հարությունը մասնակցել է Թալիշի, Մատաղիսի, Հաթերքի, Ջրականի և Հադրութի համար մղվող մարտերին: «Վերջին անգամ զրուցել ենք հոկտեմբերի 9-ին: Զանգեց. «Մա՛մ ջան, լավ եմ, ով ինչ ասի, չհավատաս, մեր մոտ ամեն ինչ լավ է, դու քո տղու ուժը գիտես, հաղթանակած տուն ենք գալու»: Ասաց, որ իրենք իջել են դիրքերից հանգստանալու, մյուս ջոկատն է գնալու»: Հարությունը հասցնում է զրուցել իր բոլոր հարազատների հետ, ասել, որ ամեն ինչ լավ է, իր մասին չմտածեն:
Հարությունն անմահացել է հոկտեմբերի 10-ին Հադրութի մոտակա «Շիշդագ» բարձունքի համար ընթացող կատաղի մարտերի ընթացքում հատուկ առաջադրանք կատարելիս: Տղաները եղել են ութ հոգով՝ ընդդեմ թշնամու մի քանի տասնյակ հատուկ ջոկատայինների: Այդ ընթացքում նրանք մեկ զոհ են ունեցել: Բայց հետո արդեն Հարությունը հայտնվում է թշնամու նշանառության ներքո: Մայրիկին հարազատները սկզբում ասում են, թե որդին վիրավոր է, բայց իրականությունն այլ էր: Չնայած մայրիկը կարողացել է հրաժեշտ տալ որդուն, բայց սպասումը ոչ մի տեղ չի անհետացել: «Հարությունիս զոհվելուց երկու օր հետո զոհվել է նրա հրամանատարը՝ Վահագն Ասատրյանը: Նա միշտ ասում էր՝ Հարությունն իմ աջ թևն է: Ջրականից Հարությունիս զինվորները եկան իրեն այցի, ոչ ոք չէր հավատում, որ տղաս էլ չկա, ասում էին՝ ո՞վ կարող էր Մանուչարյանին խփել»:
Հարությունը չէր հասցրել ընտանիք կազմել, իսկ մայրիկի հորդորներին արձագանքել էր՝ ես դեռ շատ գործեր ունեմ անելու, ամուսնանալու ժամանակ չունեմ:
Ապրելու ուժ մայրիկին միակ որդին՝ Հարությունն է տալիս: «Գլուխս բարձր եմ քայլում, գիտեմ, թե իմ տղան ինչպիսի հերոսություններ է կատարել մարտի դաշտում: Իմ տղային իր ընկերները չեն մոռանում, միշտ զանգահարում են ինձ, հարցնում, թե ինչի կարիք ունեմ, նշանակում է, որ նա էլ է լավ ընկեր եղել: Ես զգում եմ իր ներկայությունն իմ կողքին: Իր տեսանյութերն եմ դիտում, բազմաթիվ հարցազրույցներ կան, որոնք նա ծառայության ընթացքում տվել է Զինուժին: Ասացի, որ փոքր տարիքից նկարում էր, այդ նկարները հավաքել եմ մեկ ալբոմի մեջ, պահում եմ աչքիս լույսի պես: Այս ամենն է ինձ ապրեցնում»:
Հ. Գ. — Մայոր Հարություն Մանուչարյանը պարգևատրվել է ՀՀ ԶՈՒ «Անբասիր ծառայության համար» 1-ին աստիճանի, ՀՀ զինված ուժերի «ՀՀ ԶՈՒ 20 տարի» հոբել յանական, «Մարտական ծառայություն», «Մարշալ Բաղրամյան» և այլ մեդալներով ու պատվոգրերով, ռազմական հետախուզության «Ծառայության համար» կրծքանշանով և «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի մեդալով։ Նրա տան բակում մայրիկը սեփական ուժերով խաչքար և աղբյուր է տեղադրել: Հարությունը հուղարկավորված է Եռաբլուրում:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
