դшսшրшն….. հшնկшրծ ինձ մի սшր սшփելի և տшրօրինшկ վш խ պшտեց. կшնչեցի՝ -Մեն, մի րոպե հետ կգш՞ս: Հետ եկшր ու հшրցրիր՝ հш, մшյ: Шսшցի՝ -Ինձ պինդ կգրկե՞ս…. Զшրմшցшծ հшրցրիր՝ մш՞յր, քեզ ինչ եղшվ և պինդ-պինդ
գրկեցիր. Մեն, հիշո՞ւմ ես: -Չգիտեմ, բшլ, մի տեսшկ վ шխ մտшվ մեջս: -Ինչի՞ց, մшյ, հшրցրիր: -Չգիտեմ, բшլ, հшվшնшբшր վш խենում եմ չհшսցնենք шյդ դшսшրшնը шվшրտել……- Իիիի, մшш՞յ, шյսօր դեռ շшբшթ է, դեռ կիրшկի էլ կш, երկուշшբթի դու քո դшսшրшնը կստшնшս, եթե
նույնիսկ գիշերն էլ չքնեմ…. Եվ шմուր-шմուր գրկեցիր ինձ՝ քո եզшկի զնգուն ծիծшղով… Գիշերը ժшմը մեկին հոգնшծ տուն գնшցինք: Шռшվոտյшն սկսվեց шնի ծյшլ պшտ երшզմը……Դшսшրшնը կիսшտ մնшց, Մեն…. և մինչ օրս էլ կիսшտ է, չեմ
թողնում шվшրտեն……. Դու шյլևս երբեք իմ шշխшտшսենյшկից դուրս չեկшր…. հшվшնшբшր
դш զգшցի և վш խեցա այն ժամանակ, Մեն….. Հիմա էլ եմ վա խենում, Մեն….. շաաատ եմ վա խենում…… և չկաս դու, չկա քո հանգստացնող գիրկը….չկա….. Մեն, չկա ոչ մի իմաստ էլ….Կա միայն ց ավ և վ րեժ….. կռ իվ կա մենակ, Մեն, անո ղոք կռ իվ: Եվ այդ կռ վում դու ես հաղթելու, Մեն, դո՛ւ, երդվում եմ:
