«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Լիանան Արարատի մարզից է, Լևոնը՝ Գեղարքունիքի: «Լևոնը մեզ մոտ իրենց այգուց բանջարեղեն էր բերել վաճառելու: Այդ ժամանակ էլ հանդիպեցինք, ծանոթացանք, սկսեցինք շփվել: Ես 17 տարեկան էի, Լևոնը՝ 22: Սոցիալական ցանցերից մեկի միջոցով շփվում էինք: Մի անգամ էլ քեռու հետ եկան մեզ մոտ: Հետո քեռին ասաց՝ գնում ենք քրոջս տուն՝ Վարդենիս, սուրճ խմելու: Եկանք սուրճ խմելու, և պարզվեց, որ ինձ փախցրել, բերել են իրենց տուն»,-«Փաստի» հետ զրույցում կյանքի երջանիկ օրերն է հիշում Լիանան՝ Լևոնի կինը: Եվ այդպես էլ կազմվում է նրանց ընտանիքը: Այս տարի կլրանա նրանց ամուսնության 13 տարին: Լևոնն ու Լիանան ունեն չորս երեխա՝ մեկ տղա և երեք աղջիկ: «Բացի մեր մեծ երեխայից, մյուս երեխաներս ծնվել են Քառօրյա, 44օրյա և Սեպտեմբերյան պատերազմների տարիներին»:
Լևոնը ծնունդով Գեղարքունիքի մարզի Փոքր Մասրիկ գյուղից է: Սովորել է տեղի միջնակարգ դպրոցում: Այն ավարտելուց հետո 2008 թվականին զորակոչվել է բանակ՝ պարտադիր ժամկետային զինվորական ծառայության։ Ծառայել է Հադրութում։ Գերազանց ծառայության համար ստացել է սերժանտի կոչում։ Ժամկետային զինծառայությունն ավարտելուց հետո անցել է պայմանագրային ծառայության Քարվաճառում, ծառայել է Օմարի լեռներում:
Լիանան ասում է՝ Լևոնը հայրենասեր էր, ծնողասեր, սիրող ամուսին էր և լավ հայր: «Բոլորին օգնության էր հասնում: Հարևաններից ինչ-որ մեկն ասեր, որ այսինչ հարցում իրեն օգնություն է անհրաժեշտ, անմիջապես ձեռք կմեկներ: Վայելում էր համագյուղացիների սերն ու հարգանքը: Որպես ծնող՝ միշտ ձգտել է լավագույնն անել իր երեխաների համար և արել է: Դիրքերից իջնում էր, այգու գործերն էր անում, հողագործությամբ զբաղվում, բանվորությամբ: Բերքահավաքի ժամանակ միշտ ներկա էր, երբեք իրենից չենք լսել, որ ասի՝ այս գործը չեմ անի կամ չեմ կարող անել: Երբեք չի բավարարվել պայմանագրային ծառայությամբ՝ որպես աշխատանք, չի ասել՝ աշխատում եմ, էլ ուրիշ ոչինչ չեմ անի: Ցանկացած աշխատանք արել է իր տան համար»:
Մասնակցել է 2016 թ. Քառօրյա պատերազմին: «Ապրիլ յան պատերազմից հետո կարող էր դուրս գալ պայմանագրային ծառայությունից, բայց չարեց դա: Միայն մեկ տարի է մեկնել արտագնա աշխատանքի, վերադարձել հայրենիք ու շարունակել պայմանագրային ծառայությունը»: Լևոնը մասնակցել է նաև 44-օրյա պատերազմին: «Լևոնը շատ ծնողասեր էր, հոգ էր տանում ծնողների մասին, ինչ հարց լիներ, նրանց կողքին էր: 44-օրյայի ժամանակ սկեսուրս վատառողջ էր, ասում էր՝ միայն թե տղես կռվից անփորձանք գա, հետո ինչ կլինի, թող լինի: Պատերազմը վերջացավ, ու նա մահացավ»:
Թեժ մարտերի է մասնակցել Լևոնը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ, ընկերներ կորցրել: Ոտքից բեկորային վիրավորում է ստացել և հոսպիտալացվել Մարտունու հիվանդանոցում: Երկարատև բուժումից հետո վերադարձել է դիրքեր՝ ընկերների մոտ: Քարվաճառը հանձնելուց հետո ջոկատով տեղափոխվել են Սիսիան, որտեղից էլ հետագայում տեղափոխվել է Արտանիշ։ Հսկել է Կուտականի դիրքերը:
Երկու պատերազմի բովով անցած Լևոնը հայտնվում է երրորդ պատերազմի շրջափուլում: 2022 թ. սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերը թշնամին հարձակվեց Հայաստանի սահմանների վրա մի քանի ուղղությամբ: Թիրախում հայտնվեց նաև Գեղարքունիքի մարզը: «Այդ ժամանակ Լևոնը դիրքերում էր: Սեպտեմբերի 12-ի գիշերը ժամը 10-ին ենք խոսել: Ասաց, որ ամեն ինչ նորմալ է: Երեխաների հետ խոսեց: Ամեն անգամ, երբ հեռախոսով խոսում էինք, իմ տղան պարտադիր ասում էր՝ զինվորներին, զինվոր հոպարներին բարևի: Այդ օրն էլ նույնը կրկնեց: Դա մեր վերջին զրույցն էր»:
Լևոնն անմահացել է սեպտեմբերի 13-ին Կուտականի դիրքերում, տուն «վերադարձել» օրեր անց: «Ես իրեն անընդհատ զանգահարում էի, զանգերն անպատասխան էին մնում: Նա ինձ չէր էլ ասել, թե որ դիրքում է: Բայց երբ պատերազմն սկսվեց, մենք այդ դիրքերը տեսնում էինք: Բայց ես չգիտեի, որ ինքն այդ հատվածում է: Տեսնում էինք, թե ինչպես են կրակում, ինչ է կատարվում: Քույրիկս զանգեց՝ ասում են, որ Վարդենիսում կռիվ է սկսվել, Լևոնից ի՞նչ լուր կա: Ես իրեն ասացի, որ զանգում եմ, բայց զանգերիս չի պատասխանում: Քույրիկս էր զանգահարել, զանգին թշնամու զինվոր էր պատասխանել, ասել՝ «Карабах Азербайджан», և անջատել զանգը: Չգիտեինք, թե ինչ մտածել»:
Հետո սկսվում է սպասման շրջանը, օրեր, երբ ընտանիքներին տարբեր ու ավելի հաճախ իրար հակասող տեղեկություններ են փոխանցում: «Մեկ շաբաթ ոչ մի լուր չունեինք իրենից: Ամեն մեկը մի բան էր ասում, մեկը, թե գերի է, մյուսը, թե անտառներում է, մեկն էլ մեկ ուրիշ բան էր ասում: Պետության կողմից որևէ տեղեկություն չենք ստացել: Երևի 10 օր անց արդեն 9 հոգու մարմին փոխանցեցին հայկական կողմին, նրանց մեջ էր նաև ամուսինս: Նկարներով, նաև ԴՆԹ հետազոտությամբ պարզեցինք իր ինքնությունը: Նա գլխի շրջանում էր վիրավորում ստացել»:
Ապրելու ուժի մասին: Լիանան նշում է՝ երեխաներն են ստիպում ամուր լինել, նրանք են ուժ տալիս կյանքը շարունակելու. «Նայում ես իրենց ու հասկանում, որ թույլ լինելու տարբերակ չունես: Իրենք մինչև հիմա սպասում են հայրիկին»:
Հ. Գ. — Սերժանտ Լևոն Հարությունյանը պարգևատրվել է «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանով, «Գարեգին Նժդեհ», «Մարտական ծառայություն» և «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 2-րդ աստիճանի մեդալներով: Հուղարկավորված է Փոքր Մասրիկի գերեզմանատանը:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
