ՔՊ-ական Ասլանյան Հակոբը, որ իր արևին համարվում է ԱԺ-ում ամենատարեց ՔՊ-ականը, մի ինքնախոստովանական ցուցումնքով է հանդես եկել վերջապես հրապարակայնորեն խոստովանելով, որ իրենք մեխի գլուխ են:
Մասնավորապես դատապարտելով ընդդիմության սկզբունքային դիրքորոշումը ստեղծված իրավիճակի համար թիվ մեկ պատասխանատու համարելու իշխանություններին,Ասլանյան Հակոբն ասել է. «Եթե մարդն իր անվտանգության երաշխավոր դեռ չի կարողանում կանգնել, ո՞նց կարող է ուրիշի… հանկարծ չնկատեք Արցախը ուրիշ, մեկ այլ երաշխավոր դառնալ»:Հարց է առաջանում իսկ ինչպե՞ս Հայաստանը հասավ այս օրվան երկիր, որ «հեղափոխություն» կոչվող ֆարսից առաջ, արդարև, համարվում էր տարածաշրջանում եղանակ ստեղծողը: Նիկոլը, հանրության առաջ պոպուլիստաբար մեծամտանալով, պախարակում էր նախկին իշխանություններին հրապարակներից հավաստիացնելով, որ հենց ինքը գա իշխանության, Հայաստանը վերածվելու է յուրատեսակ գերտերության կախված չլինելով որևիցե ուժային կենտրոնից .աշխարհը տեսնելու էր իր դեմակրատիան ու «հալվեր»: Մարդկանց մեծ մասը լսում էր ու հոգեբանորեն ինքնաբավարարվում հենց նիկոլական ճիվաղների մեջ տեսնելով ավելի լավ Հայաստան ունենալու հեռանկարը: Բա ի՞նչ եղավ…
Իհարկե, Ասլանյան Հակոբը որպես ստեղծված իրավիճակի հիմնական պատճառ մատնանշել է պատերազմն ու դրա ելքը, սակայն հարցն այն է, որ դա արդարացում չէ. եթե Նիկոլը հավատարիմ մնար նախկին իշխանությունների բանակցային ժառանգությանն ու այն ի փառս թուրքերի «չլցներ ջուրը», ո՛չ պատերազմ էինք ունենալու, ո՛չ էլ այս ավերը, իսկ Հայաստանը միայն ամրապնդելու էր իր դիրքերն, ու Արցախը երաշխավորված կերպով մնալու էր հայկական:
Լոպազացավ Ասլանյան Հակոբին բանի տեր դարձրած Նիկոլն ու բոլորիս գցեծ կրակը, ու հիմա այնքան արժանապատվություն չունեն, որ գոնե այսքանից հետո գրեն-գնան ինչ-որ կերպ փրկելու Հայաստանն ու Արցախը:
ախը:
