«Ի՞նչ կապ ունի արտաքին միջավայրը, երբ դու բանակցությունը սկսում ես «քո սեփական զրոյական կետից», մարդկանց «ասֆալտին ես փռում», սեւերի եւ սպիտակների ես բաժանում, անձնական վրեժ ես լուծում, Շուշին դժգույն քաղաք ես համարում, ինչ պետք է դա էլ բանակցում ես, Ալիեւին կառուցողական ես համարում, Գորիս-Կապան ճանապարհը 21 կմ ադրբեջանցիներին ես հանձնում, հրաժարվում ես Արցախի ինքնորոշման իրավունքից, Արցախը հանձնում ես Ադրբեջանին, մոռանում ես թուրքական բայրաքթարների հարվածներն ու Թուրքիայից դրական ազդակներ ես ստանում …շարքը շատ մեծ է։ Մեր խնդիրները մեր մեջ են։ Մենք խզել ենք բոլոր արժեքային կապերը 88-ի զարթոնքի ու ազգային վերածնունդի հետ։
Մենք վերջացանք որպես հավաքական հասարակություն, երբ սրանք 2018-ի «հեղափոխությունը» Արցախյան հերոսամարտից ավելի կարեւոր համարեցին։ Մենք որպես հասարակություն հրաժարվել ենք Արցախյան շարժման ու Անկախության հռչակագրի իդեալներից, իսկ ուրացման ու հրաժարումի գագաթին դու ես բազմած, Նիկոլ Փաշինյան։ Ազգերն ունեն վերելքների ու վայրէջքների փուլեր։
Դրանք անխուսափելի են։ Բայց դասեր քաղած ազգերի մոտ վայրէջքները կարճատեւ են լինում, իսկ մեր մոտ հաճախ ու երկարատեւ, քանի որ ինչպես մի շատ խելացի մարդ ինձ ասաց մենք բոլորս կանխատեսող ենք, բայց կանխող չկա։
Հ.Գ.Մենք ենք մեր դժբախտությունների պատճառը, իսկ մեր փրկությունն էլ պետք է փնտրել մեր մեջ»։
